De Emmastraat 9 – een nawoord

De Emmastraat wordt door iedereen die onze wijk een beetje kent als de gaafst bewaard gebleven straat beoordeeld. Wie de acht hieraan voorafgaande blogs heeft gelezen weet dat er echter nogal wat veranderingen, aanvullingen en wijzigingen hebben plaatsgevonden. Er zijn daken bijgekomen en verwijderd, er zijn daklijsten gewijzigd en gevelvullingen en balkons aangepast aan de smaak van het moment. Ook hier vind je deuren die niet meer origineel zijn, glas-in-lood of roedeverdelingen die zijn verdwenen en warandes die in erkers zijn veranderd.

Veel van de smeedijzeren tuinhekken zijn vervangen door recentere versies of ze zijn verdwenen in de inmiddels volle heggen, die de straat trouwens een mooie groene zweem geven. Net als de rijen bomen natuurlijk. Net als de Dubbeldamseweg, de Mariastraat en de Willemstraat is de Emmastraat gezegend met een dubbele rij, en die draagt net als die in de genoemde straten bij aan de sfeer in dit deel van de wijk.

Een deel van de veranderingen aan de Emmastraat is door de hevig ingrijpende funderingsproblematiek veroorzaakt. Al in 1994 begonnen bewoners de gevolgen van het zakken van hun huizen op te merken. Door verlaging van het grondwaterpeil waren de koppen van de heipalen droog komen te staan en begonnen ze te verteren. Er ontstonden scheuren in gevels en muren. De bewoners sloegen alarm, vroegen rapporten van eerdere onderzoeken op, lieten hun verzakkingen door inspecteurs meten en schrokken zich rot. Ze richtten in 1997 een actiecomité op en probeerden de gemeente aansprakelijk te stellen via een juridische procedure. Dat mislukte. Er moest ingegrepen worden.

Omdat deze wijk in Nederland ongeveer de eerste was die naar buiten kwam met het probleem konden bij de gemeente nog subsidies geregeld worden om de aangetaste paalkoppen te laten vervangen. Vanaf 1999 tot in 2001 werd op enkele verschillende wijzen het werk door gespecialiseerde aannemers aangepakt. Onder de huizen werden langs de heipalen grote gangen uitgegraven, waar je via de tuinen in kon komen. Daar werden de koppen afgezaagd en vervangen door beton in stalen manchetten te storten. Het proces van verzakking is zo gestopt en men kon aan de slag om scheuren op te vullen en opnieuw te voegen, door gevels aan te pakken en in één geval opnieuw op te trekken. De tuinen met de gaten naar de gangen erin konden opnieuw beplant worden. De straat knapte er zienderogen van op, waar hij ervoor, vanwege de problemen, aan het verpieteren was. In andere straten (onder andere die waar ik woon) begon dit proces toen pas.

In 2008 werd  door de bewoners in de straat vanwege het 100-jarig bestaan een herinneringsboek uitgegeven met allerlei interessante informatie. Ik heb dat boek want ik werd gevraagd uit te doeken te doen hoe het er hier uitzag voor de Elisabethsvloed van 1421 en van wie het land ten zuiden van de oudste stad van Holland toen was. In de blogs heb ik ook gebruik gemaakt van de inhoud van dat boek en enkele van de samenstellers en schrijvers ervan hebben bijgedragen aan de Emmastraat blogs. En doen dat nog steeds. De conclusie van de mensen die in dat gedenkboek geinterviewd werden luidde bijna eenstemmig: een rustige straat (waar weinig tot niks gebeurt) maar toch dicht bij de stad en het station.

De doorstane problemen hadden duidelijk ook voor veel onderlinge saamhorigheid gezorgd en was er de oorzaak van dat er een prettige sociale sfeer heerst. Nieuwkomers merkten op dat mensen hier een bepaalde trots voor hun straat en huizen hebben en ze goed verzorgen. Mijn ervaringen met die straat en zijn bewoners zijn dezelfde. Het is een apart stukje Oranjebuurt. Ik heb het idee dat vanuit deze straat een impuls naar de omliggende buurten uit kan gaan. Maar ik kan het mis hebben. Laat me in ieder geval weten hoe u, als lezer van deze blogs, over mijn idee denkt. Vul het reactie formulier in.

Bovenaan het blog ziet u een tamelijk zeldzame foto uit de oorlogsjaren (1942) van de hoek Emmaplein-Emmastraat.

Naar boven